Alí estaba, na punta dos ríos enriba dun penedo coa cana na man mentres a marea subía e a friaxe da tardiña aumentaba, cando me viu o primeiro que dixo foi "ainda vas caer" e o segundo "ponme ahí unha miñoca anda, fai algo". Metíase bastante o mar e comenteille que era mellor deixar a cana e ir coller unhas ondas e ó final dímonos un baño en San Xurxo.
Facía moito que non collía ondas e cando sacou a taboa quedei pasmado, dixome:
-Mira paquí, tiña a tabla entre as patacas e derriteuseme todo. Nunca viches tal, verdade?, na túa vida!
E a verdade era que nunca vira tal, aquilo metía medo, o invento cuberto de parafa e un cristo que nin dios.
O baño foi moi ameno, as ondas normaliñas (como as de onte cun pouco máis de tamaño) pero as frases quedarán para o recordo:
-Eu nunca lle puxen medo a nada.
-Na miña Vida.
-Isto ten ferruxe.
-Si señora María ten un jalo que pia, outro que canta e outro que asubía.
-Teño jana de chicharrós que fai tres días que non os fago.
Vin que segue igual de auténtico que sempre, iso é de agradecer, díxome que non puxera nada del no blog pero tou seguro que vai pasar por aki a ver se poño algo.
Espero que che guste meu, con persoaxes coma ti da justo manter unha conversa, eres un rpaz moi faldor, moi faltriqueiro.
Olvidávame!!!, que sepas que non son un lampantín nin estou medio taravela.
Un saudo.
